تقدیر، سوی خدا، مولا

تقدیر		تقدیر
دست تقدیر آمدو چید تا کنون		تا برو شد میوه خانه برون
صد هزارها بدیدی روی او		نی که بودت نبودش یک رازی ظخون
رفته با بال و پرش سوی دگر		بر دل آمد صد غم و بر سر جنون
روز و شب ناله کنی با یاد او		می تپد قلبی تهی خانه ز خون
الکن است و بی اثر کفتار من		چون بری باشی ز نفس و بد ظنون
دانیش کورا شناسی تا رهی		ایها الناس او یقل منی سلون
مغفرت خو اهی برایش دم به دم		هم که رحمت بر نثارش مسلمون
درس عبرت به برای ما همه		تا مهیا خود شویمش اندرون
ره که صدها با ب جنت مر تراست		لیک باشد مادرت مفتاح  *
درد فقدانش کسی داند که او		خود به غربت برده و غربت درون
دست و دل کی می نگارد روی خصم		در ورای دل بزد نقش از درون
ماه شعبانی به یک دو شد برفت		تا حسینش خود بگیرد دست دون

 

سوی خدا		سوی خدا
دست تقدیر آمد و برده کنون		وه عمود از خیمه ای رفته برون
ابن هادی هم ایاالهادی برفت		شد محمد آل تجویدی چو خون
رفته با بالو پرش سوی خدا ؟؟		پس چرا آورده اوغم را جنون
صد هزارانی تو دیدی روی او		کی نمودت رفتنش یک ازظنون
درد فقدانش کسی داند که چون		چون به غربت دیده او ان تعلمون
مغفرت خواه از غفور آن کریم		هم که رحمت بر نثارش بس فزون
درس عبرت جمله بروی ما همه		تامهیا خود شویمش از مدون
وه که صدها باب جنت مر تراست		لیک باشد مادرت مفتاح گون
خدمتش کن تا وصالش بر رسی		دم به دم  بوسه زن  ورا ان ترجعون
از سئوالی در دلت گویم خبر		کی بریزد حقی از یک  مخلصون
ماه شعبانی به یک دو شد برفت		تا به سه باشد خودش از شاهدون
ار حسینش او ببخشد نی عجب		او که با حبش برفته لا نبدون

 

......  مولا		......  مولا
پنجه ات کی می نگارد روی خصم		از درونت هو زند نقشی برون
نقش معصوم از یداللهی بود		فوق ایدیکم چه بر ان تعقلون
نی که نقاشی ز بیگانه کشد		گو زند از خود به هر مویی کمون
نقش ریزی بر سراسر کار او		آخرش خود میشوی از غالبون
روی مولا را کشید او پس برفت		بر کارش لا تقلوا یلعبون
نقش فرزند از علی و فاطمه		گر به دل باشد جواز عاملون
می شود نوری به فردای جهان		می کشاند را توان تبصرون
روی مولا را به دل نقشی بزن		تا ببینی هر چه بیرون و درون
دوم شعبان گذشت استاد رفت		تا به رضوان او شود از شاهدون
الکن است و بی اثر گفتار من		گر بری باشی تو از نقش زبون
گویمت کورا شناسی تا رهی		ایها الناسش شنو منی سلون
از ازل هو می زند نقشی زما		خوشورا کو می شود از مخلصون
با قلم هرگز نیامد نقش حال		حال دل را او بداند مو منون

ذره	ذره
چو دلداده بجستند دیدگان ها	نمرده دل بمردند بیدلان ها
ز مایه بس ثمر خود هم نیابی	چو فرزانه شدی او را بیابی
به هر جائی شدم او خود ببردم	شبی تا بی ستاره ره بجستم
دل آسوده تر از آنم ز تن ها	بخود نی بالم از این صد سخن ها
بهارم به دمی دل برتوافتد	بهاران دیده هابرگل بیفته
اگردیوانه ام خوانی توغم نیست	چوذره فاصله ازتونه کم نیست
بپویم من یاولی عطرت بن.یم	غمم روزی بودراحت نپویم
به هرمحفل شوم ذرت بخواهم	به اشک وآه دل عطرت بخواهم
زقلبم چون خبربه خودبداری	قلم راگرفرددارم بدانی
سخن ازدل چوکه ببندد	قلم راگرکه ذرات اوببندد