خم می

خم  می
هر چه من گویم به تو    نی آن تویی	1	پاک و مطلق خود تویی، سبحان تویی
سر هر می    من بدانم   از تو هست	2	مست مستم   کو کند با آن ؟  تویی
رمز می    در مصطفی    تا مهدی است	3	رمز و راز  هستی و کیهان،   تویی
مصطفی و    مرتضی و    آل او	4	هم که بر زهرا    تویی راهبان،    تویی
اسم و معنی     در همه عالم     ز کیست	5	آنکه گوید     با نکو حالان ،  تویی
رمز و رازی     در همه اطراف    ماست	6	کو کند بینا خطاکاران ،  تویی
می    ببینم !    می    بریزم !    می تویی	7	گر    بریزم    می بجان  ،   ریزان تویی
مثنوی ها    مثنوی را     خوانده ام	8	خود هجایی،    در همه ارکان تویی
دین ما ،   اسلام ما ،    یک خم بود	9	ثوره ی ما      می ز خم !    منان تویی
حجتی آمد     امامی پر ثمر	10	غایتی   بر هر امامی !    هآن تویی
حرف و حرف نام او  ،   درسها دهد	11	انکه هر حرفش   کند ایمان،  تویی
در همه عالم ز می حرفها بود	12	کو بداند شرح می، می دان تویی
خم شکسته ، نی کناری، می وسط	13	رمز مستی  از جماران  ، وان تویی
خم  می را   کو نهفته    پیش نی	14	آن که داند    نقش آن مستان   تویی
من بنامش    می ز خم    دیدم برون	15	در قدح    کو  می   دهد یاران     تویی
برده است نامش  ز سر    هوش  از همه	16	کو برد     در هر قدم    یاران ، تویی
تا شناسند    مهدی موعود ما	17	رخ نما کرد  ،   جان هر جانان   تویی
حر ف می در مصطفی تا مهدی است	18	رمز و راز هستی و کیهان تویی
مصطفی و مرتضی و آل حق	19	گر چراغند ، باز توی راهبان، تویی
گر زما پرسند    بگوییم مدح او	20	کو تواند    تا کند آسان ،  تویی
سالیانی     اسم و راهش    هادی است	21	هادی    ما پاک   و ناپاکان تویی
رهبری کرد بر دل و بر جان ز تو	22	رهبر ما خاص و ناخاصان تویی
بزم ما را    آخری نی بد    پد ید	23	میزبانی   بهر آن مهمان   تویی
تا ببینند   نور حق     مردم به دل	24	رخ نما کرد    شمس  ما  کوران    تویی
گه سخن    با تو بگفتم     گه به غیر	25	من که هستم ؟    لال لال،     گویان تویی
در جهان جز تو نباشد هیچ سبب	26	تک سبب ساز نکو ایران تویی
او که ذوالحمد    بد مریدش     آن امام	27	او خمینی !   عشق آن پیران  تویی

بیاد حضرت امام ره /سروده از 1372 تا 1388 / علی دلیلی / کرج-تهران

 

ای دوست
من به حال بدم ای دوست گرفتار شدم	چشمه زار ره تو دیدم و هوشیار شدم
عشق من بر ره تو، نی  که آمد ز من	من به اذنت ز ازل، راهی این دار شدم
جان من با نظرت، جان ز ازل چون بگرفت	این چنین شد که ز دل، عاشق آن یار شدم
در سرا پرده ی دل، عاشق مستانش را	گر ببینید بدانید که چرا یار شدم
از سراسر رخ هستی، همه را جمع کنید	تا بگویم به نگاه شمعی بدین دار شدم
می بداد و به ازل مست خودش بنمودم	شاد ز آن لطف و کرم ساغر دربار شدم
می خوشا تو ز لبش نوشی ز آن جان به جان	عاقبت از کرمش من پی این کار شدم
کار من به بودش چون به اخلاص روم	من اگر توبه کنم چون به شبی زار شدم
آتشی را که دلم زمزمه ی آن نداشت	خود بدادی به دلم  آتش و هم نار شدم
تا نبینم ز کسی حرف و چرا در راهت	خود بدیدی که همی سنگ و همی خوار شدم
تا نوازی به صواب تار به تکوین جهان	خوش ز آنم که ترا سیمک آن تار شدم
کی توانم بدمم یا که بگویم یک حرف	مست خود کردی که حال، قائل اسرار شدم
نی که ذوالحمد بتواند بچشد می به نمی	جام می داد به دستم که می دار شدم