ماه خوبان می رود

رفته رفته ماه خوبان می رود
میگساری هم ز قران میرود
...

100 کلمه قرآنی هموزن فاطمه س/ع

1	بَارِزَةً	26	خَائِنَةٍ	51	طَّائِفَةٌ	76	کَامِلَةٌ
2	بَازِغَةً	27	خَائِنَةَ	52	ظَالِمَةً	77	لَاغِیَةً
3	بَاسِرَةٌ	28	دَاحِضَةٌ	53	ظَالِمَةٌ	78	لَاهِیَةً
4	بَاقِیَةً	29	دَانِیَةٌ	54	ظَاهِرَةً	79	لَآتِیَةٌ
5	بَاقِیَةٍ	30	دَائِرَةٌ	55	عَاتِیَةٍ	80	مَالِیَهْ
6	بَالِغَةٌ	31	دَائِرَةُ	56	عَاصِفَةً	81	مَائِدَةً
7	بِآنِیَةٍ	32	ذَائِقَةُ	57	عَاقِبَةَ	82	نَادِیَهُ
8	جَاثِیَةً	33	رَاضِیَةً	58	عَاقِبَةُ	83	نَاشِئَةَ
9	جَارِیَةٌ	34	رَاضِیَةٌ	59	عَالِیَةٍ	84	نَاصِیَةٍ
10	جَامِدَةً	35	رَّابِیَةً	60	عَامِلَةٌ	85	نَاظِرَةٌ
11	حَاضِرَةً	36	رَّاضِیَةٍ	61	غَاشِیَةٌ	86	نَافِلَةً
12	حَاضِرَةَ	37	زَانِیَةً	62	غَائِبَةٍ	87	نَّاضِرَةٌ
13	حَامِیَةً	38	سَائِبَةٍ	63	فَاحِشَةً	88	نَّاعِمَةٌ
14	حَامِیَةٌ	39	شَاخِصَةٌ	64	فَاقِرَةٌ	89	هَامِدَةً
15	خَاسِرَةٌ	40	صَابِرَةٌ	65	فَاکِهَةٌ	90	هَاوِیَةٌ
16	خَاشِعَةً	41	صَاحِبَةً	66	فَاکِهَةٍ	91	وَاجِفَةٌ
17	خَاشِعَةٌ	42	صَاحِبَةٌ	67	قَارِعَةٌ	92	وَاحِدَةً
18	خَاطِئَةٍ	43	صَاعِقَةً	68	قَاسِیَةً	93	وَاحِدَةٌ
19	خَافِضَةٌ	44	صَاعِقَةُ	69	قَاطِعَةً	94	وَاحِدَةٍ
20	خَافِیَةٌ	45	صَاعِقَةِ	70	قَائِمَةً	95	وَازِرَةٌ
21	خَالِصَةً	46	ضَاحِکَةٌ	71	قَائِمَةٌ	96	وَاسِعَةً
22	خَالِصَةٌ	47	طَائِرَهُ	72	کَاذِبَةٌ	97	وَاسِعَةٌ
23	خَاوِیَةً	48	طَائِفَةً	73	کَاشِفَةٌ	98	وَاسِعَةٍ
24	خَاوِیَةٌ	49	طَائِفَةٌ	74	کَافِرَةٌ	99	وَاعِیَةٌ
25	خَاوِیَةٍ	50	طَائِفَةٍ	75	کَامِلَةً	100	وَالِدَةٌ

خم می

خم  می
هر چه من گویم به تو    نی آن تویی	1	پاک و مطلق خود تویی، سبحان تویی
سر هر می    من بدانم   از تو هست	2	مست مستم   کو کند با آن ؟  تویی
رمز می    در مصطفی    تا مهدی است	3	رمز و راز  هستی و کیهان،   تویی
مصطفی و    مرتضی و    آل او	4	هم که بر زهرا    تویی راهبان،    تویی
اسم و معنی     در همه عالم     ز کیست	5	آنکه گوید     با نکو حالان ،  تویی
رمز و رازی     در همه اطراف    ماست	6	کو کند بینا خطاکاران ،  تویی
می    ببینم !    می    بریزم !    می تویی	7	گر    بریزم    می بجان  ،   ریزان تویی
مثنوی ها    مثنوی را     خوانده ام	8	خود هجایی،    در همه ارکان تویی
دین ما ،   اسلام ما ،    یک خم بود	9	ثوره ی ما      می ز خم !    منان تویی
حجتی آمد     امامی پر ثمر	10	غایتی   بر هر امامی !    هآن تویی
حرف و حرف نام او  ،   درسها دهد	11	انکه هر حرفش   کند ایمان،  تویی
در همه عالم ز می حرفها بود	12	کو بداند شرح می، می دان تویی
خم شکسته ، نی کناری، می وسط	13	رمز مستی  از جماران  ، وان تویی
خم  می را   کو نهفته    پیش نی	14	آن که داند    نقش آن مستان   تویی
من بنامش    می ز خم    دیدم برون	15	در قدح    کو  می   دهد یاران     تویی
برده است نامش  ز سر    هوش  از همه	16	کو برد     در هر قدم    یاران ، تویی
تا شناسند    مهدی موعود ما	17	رخ نما کرد  ،   جان هر جانان   تویی
حر ف می در مصطفی تا مهدی است	18	رمز و راز هستی و کیهان تویی
مصطفی و مرتضی و آل حق	19	گر چراغند ، باز توی راهبان، تویی
گر زما پرسند    بگوییم مدح او	20	کو تواند    تا کند آسان ،  تویی
سالیانی     اسم و راهش    هادی است	21	هادی    ما پاک   و ناپاکان تویی
رهبری کرد بر دل و بر جان ز تو	22	رهبر ما خاص و ناخاصان تویی
بزم ما را    آخری نی بد    پد ید	23	میزبانی   بهر آن مهمان   تویی
تا ببینند   نور حق     مردم به دل	24	رخ نما کرد    شمس  ما  کوران    تویی
گه سخن    با تو بگفتم     گه به غیر	25	من که هستم ؟    لال لال،     گویان تویی
در جهان جز تو نباشد هیچ سبب	26	تک سبب ساز نکو ایران تویی
او که ذوالحمد    بد مریدش     آن امام	27	او خمینی !   عشق آن پیران  تویی

بیاد حضرت امام ره /سروده از 1372 تا 1388 / علی دلیلی / کرج-تهران

 

ای دوست
من به حال بدم ای دوست گرفتار شدم	چشمه زار ره تو دیدم و هوشیار شدم
عشق من بر ره تو، نی  که آمد ز من	من به اذنت ز ازل، راهی این دار شدم
جان من با نظرت، جان ز ازل چون بگرفت	این چنین شد که ز دل، عاشق آن یار شدم
در سرا پرده ی دل، عاشق مستانش را	گر ببینید بدانید که چرا یار شدم
از سراسر رخ هستی، همه را جمع کنید	تا بگویم به نگاه شمعی بدین دار شدم
می بداد و به ازل مست خودش بنمودم	شاد ز آن لطف و کرم ساغر دربار شدم
می خوشا تو ز لبش نوشی ز آن جان به جان	عاقبت از کرمش من پی این کار شدم
کار من به بودش چون به اخلاص روم	من اگر توبه کنم چون به شبی زار شدم
آتشی را که دلم زمزمه ی آن نداشت	خود بدادی به دلم  آتش و هم نار شدم
تا نبینم ز کسی حرف و چرا در راهت	خود بدیدی که همی سنگ و همی خوار شدم
تا نوازی به صواب تار به تکوین جهان	خوش ز آنم که ترا سیمک آن تار شدم
کی توانم بدمم یا که بگویم یک حرف	مست خود کردی که حال، قائل اسرار شدم
نی که ذوالحمد بتواند بچشد می به نمی	جام می داد به دستم که می دار شدم

 

حِدیث الْکِساء

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحیمْ

حِدیث الْکِساء

عَنْ فاطِمَةَ الزَّهْرآءِ عَلَیْهَاالسَّلامُ

بِنْتِ رَسُولِ‏اللَّهِ       صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ الِهِ

قالَ سَمِعْتُ فاطِمَةَ        اَنَّها قالَتْ

دَخَلَ عَلَىَّ اَبى رَسُولُ‏اللَّهِ        فى بَعْضِ الْأَیَّامِ

فَقالَ: اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا فاطِمَةُ

فَقُلْتُ         عَلَیْکَ السَّلامُ

قالَ          اِنّى اَجِدُ فى بَدَنى ضُعْفاً

فَقُلْتُ لَه

اُعیذُکَ بِاللَّهِ

یا اَبَتاهْ مِنَ الضُّعْفِ

فَقالَ          یا فاطِمَةُ

ایتینى بلْکِساءِاِ الْیَمانىِّ

وَ غَطّینى بِهِ

فَاَتَیْتُهُ بِالْکِساءِ الْیَمانى

فَغَطَّیْتُهُ بِهِ

وَ صِرْتُ اَنْظُرُ اِلَیْهِ

وَ اِذا وَجْهُهُ یَتَلَأْلَؤُ

کَاَنَّهُ الْبَدْرُ          فى لَیْلَةِ تَمامِهِ وَ کَمالِهِ

فَما کانَتْ اِلَّا ساعَةً

وَ اِذا بِوَلَدِىَ الْحَسَنِ              قَدْ اَقْبَلَ وَ قالَ

اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمَّاهْ

فَقُلْتُ                وَ عَلَیْکَ السَّلامُ

یا قُرَّةَ عَیْنى وَ ثَمَرَةَ فُؤادى

فَقالَ یا اُمَّاهُ!

اِنّى اَشُمُّ عِنْدَکِ رائِحَةً طَیِّبَةً

کَاَنَّها رائِحَةُ جَدّى رَسُولِ‏اللَّهِ

فَقُلْتُ نَعَمْ            اِنَّ جَدَّکَ تَحْتَ الْکِساءِ

فَاَقْبَلَ الْحَسَنُ         نَحْوَ الْکِساءِ

وَ قالَ         اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا جَدَّاهْ یا رَسُولَ‏اللَّهِ،

اَتَأْذَنُ لى            اَنْ اَدْخُلَ مَعَکَ           تَحْتَ الْکِساءِ

قالَ:             وَ عَلَیْکَ السَّلامُ

یا وَلَدى وَ صاحِبَ حَوْضى

قَدْ اَذِنْتُ لَکَ          فَدَخَلَ مَعَهُ تَحْتَ الْکِساءِ

فَما کانَتْ اِلَّا ساعَةً          

وَ اِذًا بِوَلَدِىَ الْحُسَیْنِ قَدْ اَقْبَلَ

وَ قالَ              اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا اُمَّاهُ

فَقُلْتُ            وَ عَلَیْکَ السَّلامُ

یا قُرَّةَ عَیْنى وَ ثَمَرَةَ فُؤادى

فَقالَ                  لى یا اُمَّاهْ

اِنّى اَشُمُّ عِنْدَکِ رائِحَةً طَیِّبَةً

کَاَنَّها رائِحَةُ جَدّى رَسُولِ‏اللَّهِ

فَقُلْتُ نَعَمْ،        اِنَّ جَدَّکَ وَ اَخاکَ تَحْتَ الْکِساءِ

فَدَنَا الْحُسَیْنِ نَحْوِ الْکِساءِ

وَ قالَ               اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا جَدَّاهُ

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا مَنِ اخْتارَهُ اللَّهُ

اَتَأْذَنُ لى اَنْ اَکُونَ مَعَکُما تَحْتَ الْکِساءِ؟

فَقالَ               وَ عَلَیْکَ السَّلامُ

یا وَلَدى وَ یا شافِعَ اُمَّتى،

قَدْ اَذِنْتُ لَکَ فَدَخَلَ مَعَهُما تَحْتَ الْکِساءِ

فَاَقْبَلَ عِنْدَ ذْلِکَ اَبُوالْحَسَنِ عَلِىُّ بْنُ اَبىطالِبٍ

وَ قالَ اَلسَّلامُ عَلَیْکِ یا بِنْتَ رَسُولِ‏اللَّهِ

فَقُلْتُ وَ عَلَیْکَ اَلسَّلامُ

یا اَبَاالْحَسَنِ وَ یا اَمیرَالْمُؤْمِنینَ

فَقالَ یا فاطِمَةُ اِنّى اَشُمُّ عِنْدَکِ رائِحَةً طَیِّبَةً

کَاَنَّها رائِحَةُ اَخى وَ ابْنِ عَمّى رَسُولِ‏اللَّهِ

فَقُلْتُ نَعَمْ هاهُوَ مَعَ وَلَدَیْکَ تَحْتَ الْکِساءِ

فَاَقْبَلَ عَلِىٌّ نَحْوِ الْکِساءِ

وَ قالَ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ‏اللَّهِ

اَتَأْذَنُ لى اَنْ اَکُونَ مَعَکُمْ تَحْتَ الْکِساءِ

قالَ لَهُ وَ عَلَیْکَ اَلسَّلامُ

یا اَخى وَ یا وَصِیّى وَ خَلیفَتى وَ صاحِبَ لِوائى

قَدْ اَذِنْتُ لَکَ فَدَخَلَ عَلِىٌّ تَحْتَ الْکِساءِ

ثُمَّ اَتَیْتُ نَحْوَ الْکِساءِ

وَ قُلْتُ اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبَتاهْ یا رَسُولَ‏اللَّهِ

اَتَأْذَنُ لى اَنْ اَکُونَ مَعَکُمْ تَحْتَ الْکِساءِ

قالَ وَ عَلَیْکِ السَّلامُ یا بِنْتى وَ بِضْعَتى

قَدْ اَذِنْتُ لَکِ فَدَخَلْتُ تَحْتَ الْکِساءِ

فَلَمَّا اکْتَمَلْنا جمیعاً تَحْتَ الْکِساءِ

اَخَذَ اَبى رَسُولُ‏اللَّهِ بِطَرَفَىِ الْکِساءِ

وَاَوْمى بِیَدِهِ الْیُمْنى اِلَى السَّماءِ

وَ قالَ اَللَّهُمَّ اِنَّ هؤُلاءِ

اَهْلُ بَیْتى وَ خاصَّتى وَ حامَّتى،

لَحْمُهُمْ لَحْمى وَ دَمُهُمْ دَمى

یُؤْلِمُنى ما یُؤْلِمُهُمْ             وَ یَحْزُنُنى ما یَحْزُنُهُمْ

اَنَا حَرْبُ لِمَنْ حارَبَهُمْ              وَ سِلْمٌ لِمَنْ سالَمَهُمْ،

وَ عَدُوٌّ لِمَنْ عاداهُمْ             وَ مُحِبٌّ لِمَنْ اَحَبَّهُمْ

اِنَّهُمْ مِنّى وَ اَنَا مِنْهُمْ

فَاجْعَلْ صَلَواتِکَ            وَ بَرَکاتِکَ وَ رَحْمَتَکَ

وَ غُفْرانَکَ وَ رِضْوانَکَ            عَلَىَّ وَ عَلَیْهِمْ

وَ اَذْهِبْ عَنْهُمُ الرِّجْسَ            وَ طَهِّرْهُمْ تَطْهیراً

فَقالَ اللَّهَ عزَّ وَ جَلَّ:

یا مَلائِکَتى        وَ یا سُکَّانَ سَمواتى

اِنّى ما خَلَقْتُ سَماءً مَبْنِیَّةً،

وَ لا اَرْضاً مَدْحِیَّةً

وَ لا قَمَراً مُنیراً              وَ لا شَمْساً مُضیئَةً

وَ لا فَلَکاً یَدُورَ      وَ لا فُلْکاً یَسْرى

اِلَّا فى مَحَبَّةِ هؤُلاءِ الْخَمْسَةِ

الَّذینَهُمْ تَحْتَ الْکِساءِ

فَقالَ الْأَمینُ جَبْرَئیلُ

یا رَبِّ            وَ مَنْ تَحْتَ الْکِساءِ

فَقالَ اللَّهُ عزَّ وَ جَلَّ

هُمْ اَهْلُ بَیْتِ النُّبُوَّةِ           وَ مَعْدِنُ الرِّسالَةِ

وَ هُمْ فاطِمَةُ وَ اَبُوها            وَ بَعْلِها وَ بَنُوها

فَقالَ جَبْرَئیلُ        یا رَبِّ

اَتَأْذَنُ لى        اَنْ اَهْبِطَ اِلَى الْأَرْضِ

لِأَکُونَ مَعَهُمْ سادِساً             فَقالَ اللَّهُ نَعَمْ،

قَدْ اَذِنْتُ لَکَ فَهَبَطَ الْأَمینُ جَبْرَئیلُ

وَ قالَ          اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا رَسُولَ‏اللَّهِ

اَلْعَلِىُّ الْأَعْلى            یُقْرِئُکَ السَّلامَ

وَ یَخُصُّکَ بَالتَّحِیَّةِ وَ الْإِکرامِ،

وَ یَقُولُ لَکَ            وَ عِزَّتى وَ جَلالى

اِنّى ما خَلَقْتُ سَماءً مَبْنِیَّةً

وَ لا اَرْضاً مَدْحِیَّةً

وَ لا قَمَراً مُنیراً            وَ لا شَمْساً مُضیئَةً

وَ لا فَلَکاً یَدُورُ                 وَ لا بَحْراً یَجْرى

وَ لا فُلْکاً یَسْرى          اِلَّا لِأَجْلِکُمْ وَ مَحَبَّتِکُمْ

وَ قَدْ اَذِنَ لى                 اَنْ اَدْخُلَ مَعَکُمْ

فَهَلْ تَأْذَنُ لى            یا رَسُولَ‏اللَّهِ

فَقالَ رَسُولَ‏اللَّهِ

وَ عَلَیْکَ السَّلامُ            یا اَمینَ وَحْىِ‏اللَّهِ،

نَعَمْ،            قَدْ اَذِنْتُ لَکَ

فَدَخَلَ جَبْرَئیلُ مَعَنا تَحْتَ الْکِساءِ

فَقالَ جَبْرَئیلُ لَأَبى

اِنَّ اللَّهَ قَدْ اَوْحى اِلَیْکُمْ یَقُولُ

اِنَّما یُریدُ اللَّهُ

لِیُذْهِبَ عَنْکُمُ الرِّجْسَ اَهْلَ الْبَیْتِ

وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهیراً

فَقالَ عَلِىٌّ لِأَبى              یا رَسُولَ‏اللَّهِ،

اَخْبِرْنى ما لِجُلوُسِنا هذَا تَحْتَ الْکِساءِ

مِنَ الْفَضْلِ عِنْدَاللَّهِ

فَقالَ النَّبِىُّ وَالَّذى بَعَثَنى بِالْحَقِّ نَبِیّاً

وَاصْطَفانى بِالرِّسالَةِ نَجِیّاً

ما ذُکِرَ خَبَرُنا هذا

فى مَحْفِلٍ مِنْ مَحافِلٍ اَهْلِ الْأَرْضِ

وَ فیهِ جَمْعٌ مِنْ شیعَتِنا وَ مُحِبّینا

اِلَّا وَ نَزَلَتْ عَلَیْهِمُ الرَّحْمَةُ

وَ حَفَّتْ بِهِمُ الْمَلائِکَةُ

وَاسْتَغْفَرَتْ لَهُمْ اِلى اَنْ یَتَفَرَّقُوا

فَقالَ عَلِىٌّ:            اِذاً وَاللَّهِ فُزْنا

وَ فازَ شیعَتُنا وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ

فَقالَ أَبى ثانِیاً           یا عَلِىُّ

وَالَّذى بَعَثَنى بِالْحَقِّ نَبِیّاً،

وَاصْطَفانى بِالرِّسالَةِ نَجِیّاً

ما ذُکِرَ خَبَرُنا هذا

فى مَحْفِلٍ مِنْ مَحافِلِ اَهْلِ الْأَرْضِ

وَ فیهِ جَمْعٌ مِنْ شیعَتِنا وَ مُحِبّینا

وَ فیهِمْ مَهْمِّومٌ اِلَّا       وَ فَرَّجَ اللَّهُ هَمَّهُ

وَ لا مَغْمُومٌ اِلَّا                 وَ کَشَفَ اللَّهُ غَمَّهُ

وَ لا طالِبُ حاجَةٍ اِلَّا              وَ قَضَى اللَّهُ حاجَتَهُ

فَقالَ              عَلِىٌّ اِذاً وَاللَّهِ فُزْنا وَ سُعِدْنا

وَ کَذلِکَ شیعَتُنا فازُوا وَ سُعِدُوا

فِى الدُّنْیا وَالْأخِرَةِ وَ رَبِّ الْکَعْبَةِ

امام حسین علیه السلام در عرفات

-----امام حسین علیه السلام در عرفات -------

...از چشمان مبارکش آب مى‏ریخت مانند دو مشک ...

 و بصداى بلند گفت:

یا اَسْمَعَ السَّامِعینَ،= اى شنواترین شنوندگان

یا اَبْصَرَ النَّاظِرینَ، = اى‏ بیناترین بینایان

وَ یا اَسْرَعَ الْحاسِبینَ، = و اى سریعترین حساب‏رسان

وَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ، = و اى مهربانترین مهربانان

صَلِّ عَلى‏ مُحَمَّدٍ وَ الِ مُحَمَّدٍ، = درود فرست بر محمد و آل محمد

السَّادَةِ الْمَیامینِ، = آن آقایان فرخنده

وَاَسْئَلُکَ اَللَّهُمَّ حاجَتِىَ = و از تو اى خدا درخواست کنم حاجتم را

الَّتى‏ اِنْ‏اَعْطَیْتَنیها = که اگر آنرا به من‏ عطا کنى

لَمْ یَضُرَّنى‏ ما مَنَعْتَنى‏ = دیگر هرچه را از من دریغ کنى زیانم نزند

وَاِنْ مَنَعْتَنیها = و اگر آنرا از من دریغ دارى

لَمْ یَنْفَعْنى‏ ما اَعْطَیْتَنى‏،  = دیگر سودم ندهد هرچه‏ به من عطا کنى

اَسْئَلُکَ فَکاکَ رَقَبَتى‏ مِنَ النَّارِ،  =از تو خواهم مرا از آتش دوزخ آزاد گردانى

لااِلهَ اِلاَّ اَنْتَ، = معبودى جز تو نیست

وَحْدَکَ لاشَریکَ‏ لَکَ، = یگانه‏اى که‏ شریک ندارى

لَکَ الْمُلْکُ، = از تو است فرمانروایى

وَلَکَ الْحَمْدُ، = و از تو است ستایش

وَاَنْتَ عَلى‏ کُلِّشَىْ‏ءٍ قَدیرٌ،  = و تویى که بر هرچیز توانایى

یا رَبِ‏ُّ یا رَبِ‏ّ ... ُ.= اى پروردگار اى پروردگار ...

--------------------------------------------------------------------

پس‏ مکرّر مى‏گفت ‏یا رَبُِ،

 و کسانى ‏که ‏دور آن‏ حضرت‏ بودند

 تمام ‏گوش ‏داده بودند به دعاء آن حضرت

 واکتفا کرده بودند به‏آمین ‏گفتن.

‏پس ‏ صداهایشان‏ بلند شد به‏ گریستن با آن حضرت، 

تا غروب‏ کرد آفتاب ، و بار کردند

 و روانه جانب مشعر الحرام شدند

التماس دعا - ذوالحمد

 

بدرقه رمضان ، پیر صنعا ، باب رضا، خداست، پیر مستان، ...

	بدرقه رمضان
اندک اندک ماه خوبان رفته است	1	میگساری هم ز قرآن رفته است
ماه فرقانی بدش ؟ وه کم نظیر	2	دل نگاهش سوی یزدان رفته است
سی سحر گشتت نصیب دیدی چه شد ؟	3	سوی حق رفته !  شتابان رفته است
نو بهار و ماه نیکو پیش ما !	4	دم غنیمت بد !  بهاران رفته است
چون که دیدش مرگ خود را پیش رو	5	اشک خون از چشم پیران رفته است
هر جوانی ناله از   جان می کند	6	ار که داند غل ز شیطان رفته است
عشق سوزانی اگر داری به دل	7	تا وصالش قلب سوزان رفته است
هرکه احیاء کرده است جانش شبی	8	از کرم تا نزد جانان رفته است
دم غنیمت کرده بودی ! گل ستان ؟	9	ماه  سی گل    هم  گلستان رفته است
تا به اعلی می شدش رفت از زمین	10	آسمانی  سوی جانان رفته است
تا بماند زنده جانش آدمی	11	بر لبش صد ذکر غفران رفته است
آرزوی داشتی نگه داری زمان	12	رفته است با صد نگهبان رفته است
لحظه هایش بی حد از قیمت بدش	13	ترس دل هم شد ! شتابان رفته است
چشم خود بازش بنه،   نیکو نگر	14	بدرقه کن !  ناز نازان رفته است
حرف ذوالحمدی شنو از دل به دل	15	کم بود گر بی گناهان رفته است
عید سعید فطر مبارک – هر لحظه تان عید باد		التماس دعا  -  طاعات مقبول حضرت دوست

پیر صنعا
من که صد توبه شکستم، امیدی بودم		یا که فردا نشود یا که من باز شکنم
پیر صنعان زمانم، به مستانه ره		دل به راهش ندهم، تا که فرزان بروم
مژده دیدن او را چو خواهم به شبی		تا سحر دم به دمش را، به گریه طلبم
حرف او را به زبانم ببینی تو اگر		من بگویم که بحق حق بدیدی نه منم
خالی از ذات و صفت هم ز کرده چو منم		هم که باقی به بقایش، بگو من چه کنم
پیر من او که علم دید و علامه بشد		از خدا خواسته ام من، براهش بروم
راه پیرم ز دو تا ثقل عظیم می گذرد		میشود تا که ببینم ز گرانش بخرم
ساز دل را بنوای تو مراد کوک کنم		همه ی عمر بگردم به جهان ، تا بزنم
به وصیت ز عمل کاری برون می طلبم		حرف تنها نه بس است ،‌ پی خلوصم بشوم
به زمان غیبت یار ندیدم من هرگز		به غریب آشنا حرف ز سینه بدرم
چشم سر کور بود تا که بچیند اثری		آخرش کار به دل من بسرآیم نه سرم
کار ذوالحمد نه این است که او حرف بزند		راه من راهی بود گر ز غیر دل بکنم

 

 

باب رضا

 

آمده ام به درگه ات کاری کنم که شایدم

بسوزم ار تو خواهیم کار دگر نشایدم

 

ذکر و ثنا عطا بکن تا که منم دعا کنم

ور نه زبان من چه بد تا که تو را صدا کنم

 

آمده ام مگو به من تا به کنون کجا بدم

خود ز دلم شناسیم درد فراق تو بدم

 

به هر دری بدیدیم زدم به روز و شب خدا

ز غفلتم مرا ببخش نیامدم به معبدم

 

باب رضا به جنت ار بگشودی از کرم خدا

دست مرا رسانیش به آن حریم ز این حرم

 

ملتمسین هر دعا گفته مرا به حال زار

من چه کنم چو زار زار، حال مرا بدانیم

 

حرف و زبان دل اگر هر دو شود چو فعل من

صادق هر دو عالمم راه رضا اگر روم

 

زمزمه ی دلم شنو من که روانه ی تو ام

کشته اییم تو خود مرا زنده بدار به پیرییم

 

قید و حیا کشد مرا خسته ز این ریا منم

اذنی اگر دهی مرا آنی روانه می شوم

====================

خداست	خداست
هر چه من گویم به لب، نی آن خداست	پاک و مطلق او خداست، سبحان خداست
من چه هستم تا ورا تسبیح کنم	نی ندانم خس به من جانان خداست
در حریمی من قدم بگذاشته ام	تا نسوزاند مرا سوزان خداست
گر زمانی حال گفتن آیدم	من چه گویم از خبر ؟ گویان خداست
گر بگوید آیه ها قرآن بخوان	من چه خوانم ؟ قاری قرآن خداست
این دو حرف گر بر زبانم آمده	خس نیارزد، باغ و هم بستان خداست
ذره ذره از وجودم جای اوست	در درونم قلب و هم ایمان خداست
هر کجا من گر روم این بشنوم	خالق و عالم در این کیهان خداست
گر که تفویض او نمودش یک دو امر	خود بداند رهنما منان خداست
خرده می گیرم ز مردم من چرا	نکته گیر و آشنا کیهان خداست
سعی ما این است که سامانی دهیم	ما همه را کو دهد سامان خداست
او کرم دارد و هم لطف و صفا	بندگانش را دهد !؟ رحمان خداست
گر ز ما پرسند که تا نامی بریم	نام اعظم در همه کیهان خداست
نقطه ها را، نکته ها را گر بگویم	هر چه من  گویم باز سبحان خداست
خاص عامی در دو دنیا بوده اند	رب  عام و رب هم خاصان خداست
از فراقش تا به صبحها می کنند	ناله تا بخشد که ذو غقران خداست
عام و عامی من بزیستم سالیان	کو دهد هر دم به هر خاصان خداست
گر شبی مهلت دهد خاصش شوم	عشق عام و آن همه خاصان خداست
انجمن با دوستانی  داشته ام	خود بداند شمع آن یاران خداست
از درونش گر که دارند یک سوال	نور آنست هم برایش جان خداست
من نمی دانم چرا بی او شدم	کو کند وصلم به آن خاصان خداست
جان یاران، روحنوازان،‌ عشق بازان	اصل هر کار ! روح دلبازان خداست
روز شب در فکر و در ذکرش شوم	بی رفیقم ! یاد بر یاران خداست
گریه دارد روز و شب بی او شدن	شاهدی بر گریه ی باران خداست
رکن و وزنی گر بیاموزم چه غم	در هجا و در همه ارکان خداست
حرف و مصرع، خوبی اشعار ز اوست	ذکر هر محفل خداست جانان خداست
نقطه هر حرف و حرف جمله را	نام اعظم بر کتاب خوانان خداست
گر که او تعویض نمودش یک دو امر	خود بداند رهنما منان خداست
خود بداند ساقی مستان که هست	راهنما و هادی و برهان خداست
هم که او جام،  هم  که او می،  هم ساغرست	هم که رب می و هم مستان خداست
جام مستان برگه های یاد اوست	می که بر لب میزنم و آن خداست
هم که او جام،  هم  که او می ! در جان ماست	هم که رب مست و هم پیران خداست
گر که خواهد ذوالحمدش بیدار کند	گه که بیدار! کو برد نیکان خداست

 

پیر مستان

دوش گفتم : پیر مستان !  می ز چشمه زار تست	خود بدانی ! دیده ام من ! می فروشی کار تست
زمزمه ها کرده ام من با مرغ عشقم سالیان	می بنوشم من به لذت، ‌چون که جانم دار تست
رقص من در دل چه بوده هر زمانی از ازل	بهر جامت در سحر ها، ‌نی که آن از نار تست
نی شوم من نزد جانان ،  تا که نوشم می ز جام	گر بنوشم می ز لبها ، میوه ی اذکار تست
گفت بنشین در کنارم ! تا که می بر لب زنم	می بنوشم تا بهوشم ! غیر از این آزار تست
می کشاند ساز تو هر دم مرا بر حال خاص	در ترنم هر چه دارم نی ز من کردار تست
کو که می جوید ز پیرش او یکی حرف ز تو	من به مستی هر چه گویم جمله اش اخبار تست
شب و روزم چون گذشته ؟ بی خبر من مانده ام	حال من گر به شود، نشئه از اسحار تست
جام می را من بدانم دوستانت کی دهی	هر زمانی وقت آنست، ‌آن که را دوستدار تست
درگه ات را من به اشکم نیک بشویم دم به دم	تا که نوشم از لبت می،‌ ز آن که در بازار تست
مست یارم، ‌او به عطرش می کشاند این کلام	در غزل هر چه که آید نی ز من گفتار تست
مست یاسم ! گر به نازم ! من به لاله یا غزل	هر کجا بسروده ام من ، با صدای تار تست
نام ذوالحمد در سراسر هستی جان آفرین	می برندش گر به شبها یا به صبح ،  از کار تست

 

                                                                                                                                               

گویا

حرف دل را با که من گو یا بگویم؟ یا که نه !

مهر بر لب من گذارم؟ لا بگویم! یا که نه!

هر چه می دانم ز تو، من در لوای هر سخن

من نمی دانم خسی، مولا بگویم؟ یا که نه!

شک و تردید من از علم کم و تدبیر بود

با یقین اذنی بده مولا! بگویم یا که نه؟

هر چه دانستم ز آن موی کمانت از ازل

در جوابی بهر هر کس، حالا بگویم یا که نه؟

آنچه دانای بدانم از تو ای یار  علیم

در عذابی بهر آنم تا بگویم! یا که نه!

هر چه رازی در جهان است آن نمایانم بود

رخصتی خواهم ز تو جانا! بگویم یا که نه؟

در سرا پرده چه داند کس ز هر غیب و نهان

پس بگو خود از درونم! تا بگویم یا که نه!

لفظ و معنی در دلی گر می شود از هم جدا

من چه گویم ؟ هر کلامت را بگویم یا که نه

حکمتی را یک شبی از دلبری آموخته ام

دل اگر بی تو شود جانا بگویم یا که نه؟

حرف یارم بهر من از هر سخن خوشتر بود

من به هر محفل ز تو "گویا بگویم یا که نه؟"

عاقبت از کار خود من صد شکایت می کنم

من گدایم خود تویی دارا! بگویم یا که نه؟

هر گناه در نامه ی اعمال من غفلت بود

پس کریما! صد گناه ها را بگویم یا که نه؟

از دلش ذوالحمد چه گوید او به هر شب یا به روز

از گناه و توبه ای والا! بگویم یا که نه؟

تهران – 1372 تا 1389 – علی دلیلی

 

                                                                                                                                               

                                                                                                                                               

 

سوره الفاتحه - زیبانویسی / بازنویسی شده

·      بِسْمِ اللَّـهِ

·          الرَّحْمَـٰنِ

·          الرَّحِیمِ

·      الْحَمْدُ لِلَّـهِ

·                   رَبِّ الْعَالَمِینَ

·                   الرَّحْمَـٰنِ الرَّحِیمِ

·                   مَالِکِ یَوْمِ الدِّینِ

·      إِیَّاکَ نَعْبُدُ وَإِیَّاکَ نَسْتَعِینُ

·      اهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِیمَ

·            صِرَاطَ الَّذِینَ

·   أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ

·               غَیْرِ             الْمَغْضُوبِ عَلَیْهِمْ

·            وَ لَا              الضَّالِّینَ 

تویی دوایم حسین ، ذکر نمازم حسین

اوج جمالم  حسین	تویی دوایم  حسین	ذکر نمازم  حسین	کردی تو مستم  حسین
اوج صفایم  حسین	تویی صلواتم  حسین	راز ونیازم  حسین	کشته ظلمم  حسین
اوج غیاثم حسین	تویی که شمسم  حسین	راه نجاتم  حسین	کشته لطفم  حسین
اوج کمالم   حسین	جان بتو بازم  حسین	راه و صراطم  حسین	کعبه و حجم  حسین
اول کارم  حسین	جان رسولم  حسین	رفع کن نیازم  حسین	مالی ندارم  حسین
آب حیاتم  حسین	چراغ راهم  حسین	رفیق راهم  حسین	مانده ی راهم  حسین
آخر کارم  حسین	حرف و کلامم حسین	رمز وجودم  حسین	ماه سما ءم  حسین
آقا و مولام  حسین	خار عدوم  حسین	رهبر و مولام  حسین	مرده و ماتم  حسین
آه و صدایم  حسین	خدا رسولم  حسین	روح و روانم  حسین	مشقم و خطم  حسین
بده براتم  حسین	خسته و پیرم  حسین	ساز و نوایم  حسین	مشکل گشایم  حسین
بده تو اجرم  حسین	خورشید و ما هم حسین	سرور و مولام  حسین	من بتو نازم  حسین
بده جلایم  حسین	خون خدایم  حسین	سعی و صفایم  حسین	من تو چاهم  حسین
بده نجاتم  حسین	دادی تو اذنم  حسین	سوی سلامم  حسین	نازی به اشکم  حسین
برات بمیرم  حسین	دادی حیاتم  حسین	شرط وجودم  حسین	نام امامم  حسین
بی تو فقیرم  حسین	دادی نجاتم  حسین	شمس سماءم حسین	نام تو ذکرم  حسین
تشنه لطفم  حسین	دارو ندارم  حسین	شمع کیانم  حسین	نام تو رزقم  حسین
تشنۀ آبم  حسین	دانی فقیرم  حسین	شور نوایم  حسین	نام کتابم  حسین
تنها پناهم  حسین	درد و دوایم  حسین	صدر براهم حسین	نذر و نیازم  حسین
توی پناهم  حسین	دردت بجانم  حسین	صرم و صیامم حسین	نزدیک چاهم  حسین
توی شفایم  حسین	درس و کلاسم  حسین	عبد خدایم  حسین	نقشه راهم  حسین
توی شفیعم  حسین	درون خرابم  حسین	علت هستم  حسین	نور دو عبنم  حسین
تویی امامم  حسین	دستت بگیرم  حسین	غرق ز وجودم  حسین	نور زمانم  حسین
تویی امیرم  حسین	دستور کارم  حسین	غرق گناهم  حسین	هستی و هستم  حسین
تویی امیرم  حسین	دوای دردم  حسین	غرق گناهم  حسین	ورد زبانم  حسین
تویی جوابم  حسین	دورت بگردم  حسین	کرب و بلایم  حسین	یگانه عشقم  حسین
تویی حبیبم  حسین	دورت طوافم حسین	کردی اسیرم  حسین	ذکر نمازم  حسین

 

چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در افق 1404 هجری شمسی

متن کامل سند چشم انداز بیست‌ساله
شنبه 1 مهر 1385

متن کامل سند چشم‌انداز بیست ساله‌ی جمهوری اسلامی ایران

 در افق 1404 هجری شمسی؛

که در تاریخ 13 آبان 1382 

توسط رهبر معظم انقلاب به سران قوای سه‌گانه ابلاغ شد.

با اتکال به              قدرت لایزال الهی

و در پرتو                 ایمان و عزم ملی

و کوشش برنامه‌ریزی شده و مدبرانه‌ی جمعی

 و در مسیر تحقق   آرمان‌ها و اصول قانون اساسی‌،

 

 در چشم‌انداز بیست ساله، 

ایران کشوری است توسعه یافته

با        جایگاه اول اقتصادی علمی و فناوری در سطح منطقه

با        هویت اسلامی و انقلابی،

الهام بخش در جهان اسلام

و با     تعامل سازنده و موثر در روابط بین‌الملل.

 

جامعه‌ی ایرانی

در افق این چشم‌انداز

چنین ویژگی‌هایی خواهد داشت:

» توسعه یافته،

متناسب با              مقتضیات فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی خود،

متکی بر                اصول اخلاقی و ارزش‌های اسلامی، ملی و انقلابی،

با تاکید بر               مردم سالاری دینی، عدالت اجتماعی،

                             آزادی‌های مشروع، حفظ کرامت و حقوق انسان‌ها

                             و بهره‌مندی از امنیت اجتماعی و قضایی.

 » برخوردار            از دانش پیشرفته، توانا در تولید علم و فناوری،

متکی بر                سهم برتر منابع انسانی و سرمایه‌ی اجتماعی در تولید ملی.

 » امن، مستقل و مقتدر

با سامان دفاعی    مبتنی بر بازدارندگی همه جانبه

و پیوستگی مردم و حکومت.

 

 » برخوردار از             سلامت، رفاه، امنیت غذایی، تامین اجتماعی،

فرصت‌های برابر، توزیع مناسب درآمد، نهاد مستحکم خانواده،

 به دور از                         فقر، تبعیض

و بهره‌مند از            محیط زیست مطلوب.

 » فعال، مسئولیت پذیر، ایثارگر، مومن ، رضایت‌مند،

برخوردار از             وجدان کاری، انضباط،

روحیه‌ی تعاون و سازگاری اجتماعی،

متعهد به                انقلاب و نظام اسلامی و شکوفایی ایران

و مفتخر به             ایرانی بودن.

 

-----------------------------------------------------------------------------------------

دفتر فناوری اطلاعات / رایانه ای – معاونت طرح و توسعه – وزارت علوم، تحقیقات و فناوری – آبان 1387

 

 » دست یافته به    جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری

در سطح                         منطقه‌ی آسیای جنوب غربی

(شامل آسیای میانه، قفقاز، خاورمیانه و کشورهای همسایه)

با تاکید بر               جنبش         نرم افزاری و تولید علم،

رشد پرشتاب و مستمر     اقتصادی،

ارتقاء نسبی سطح درآمد سرانه

و رسیدن به اشتغال کامل.

 

» الهام بخش، فعال و موثر در     جهان اسلام

 با تحکیم الگوی      مردم سالاری دینی، توسعه‌ی کارآمد،

جامعه‌ی اخلاقی، نواندیشی و پویایی فکری و اجتماعی،

تاثیرگذار بر    همگرایی اسلامی و منطقه‌ای

بر اساس      تعالیم اسلامی

و اندیشه‌های امام خمینی (ره).

 

» دارای تعامل سازنده و موثر با جهان

بر اساس               اصول عزت، حکمت و مصلحت.

 

...........................................................................................

 

ملاحظه:

 در تهیه، تدوین و تصویب

برنامه‌های توسعه و بودجه‌های سالیانه،

این نکته مورد توجه قرار گیرد که

 

 شاخص‌های کمی کلان آن‌ها از قبیل

 

 نرخ سرمایه گذاری،

درآمد سرانه،

تولید ناخالص ملی،

نرخ اشتغال و تورم،

کاهش فاصله‌ی درآمد میان دهک های بالا و پایین جامعه،

رشد فرهنگ و آموزش و پژوهش

و توانایی‌های دفاعی و امنیتی،

 

 باید متناسب با

سیاست‌های توسعه

و اهداف و الزامات چشم انداز،

تنظیم و تعیین گردد

و این سیاست‌ها و هدف‌ها

به صورت کامل مراعات شود.

 

 

----------------------------------------------------------

بخش بندی و زیبانویسی شده توسط  
علی دلیلی – آبان 1387
========================
سند چشم‌انداز بیست ساله‌ی
 جمهوری اسلامی ایران
 در افق 1404 هجری شمسی؛
 که در تاریخ 13 آبان 1382 توسط
رهبر معظم انقلاب
به
سران قوای سه‌گانه
 ابلاغ شد.

-------------------------------------------------------
با اتکال به         قدرت لایزال الهی
و در پرتو          
ایمان
و عزم
ملی
و کوشش
برنامه‌ریزی شده
و مدبرانه‌ی
جمعی
 و در مسیر تحقق     
آرمان‌ها
و اصول
قانون اساسی‌،
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
در چشم‌انداز بیست ساله، 
ایران
کشوری است
توسعه یافته
با جایگاه
اول
اقتصادی
علمی
و فناوری          
در سطح
 منطقه

باهویت
اسلامی
و انقلابی،
 الهام بخش              
در    
جهان اسلام
        و با تعامل
سازنده
و موثر                              
در
روابط بین‌الملل.
(……………………………..)
جامعه‌ی ایرانی
در افق             
این چشم‌انداز
چنین
 ویژگی‌هایی
                                خواهد داشت:
(……………………………..)

توسعه یافته،
متناسب با        
مقتضیات
فرهنگی،
جغرافیایی
و تاریخی
 خود،
متکی بر            اصول اخلاقی
و ارزش‌های     
اسلامی،
ملی
و انقلابی،


با تاکید بر          مردم سالاری دینی، 
عدالت اجتماعی،
                                آزادی‌های مشروع،   
حفظ
کرامت
و حقوق
انسان‌ها
                                و بهره‌مندی از   
امنیت
اجتماعی
و قضایی.
(………………………………………….)



برخوردار از    دانش پیشرفته،
توانا در              تولید
علم 
و فناوری،
متکی بر           
سهم برتر
منابع انسانی
و سرمایه‌ی اجتماعی       
در تولید ملی.
(………………………………..)



 امن، مستقل و مقتدر
با سامان   دفاعی     
مبتنی بر  
بازدارندگی
همه جانبه
و پیوستگی
                مردم
و حکومت.
(………………………………..)



 برخوردار از        
سلامت(ی)،     
رفاه،        
امنیت غذایی،   
تامین اجتماعی،       
فرصت‌های برابر،
توزیع مناسب درآمد، 
نهاد مستحکم خانواده،
 به دور از          فقر، 
تبعیض
 و بهره‌مند از      محیط زیست مطلوب.
(………………………..…………..)



فعال،               
مسئولیت پذیر،
ایثارگر،    
مومن ،     
رضایت‌مند،
برخوردار از                وجدان کاری،            
انضباط،
روحیه‌ی تعاون  
و سازگاری اجتماعی،
متعهد به           انقلاب
و نظام اسلامی
و شکوفایی ایران
و مفتخر به                ایرانی بودن.
(………………………….…..)



دست یافته به
           جایگاه
اول
اقتصادی
                    علمی
و فناوری     
در سطح                منطقه‌ی آسیای جنوب غربی
(شامل آسیای میانه، قفقاز، خاورمیانه و کشورهای همسایه)
با تاکید بر              
 جنبش        
نرم افزاری
و تولید علم،
رشد پرشتاب و مستمر     اقتصادی،
ارتقاء نسبی                   سطح درآمد سرانه
و رسیدن به                    اشتغال کامل.
(……………………………………………..)

الهام بخش،    
فعال
و موثر
در     جهان اسلام
با      تحکیم الگوی
                        مردم سالاری دینی،       
توسعه‌ی کارآمد،    
جامعه‌ی اخلاقی،
نواندیشی                       
و پویایی
فکری
و اجتماعی،



تاثیرگذار بر            
همگرایی
اسلامی
و منطقه‌ای
بر اساس   
تعالیم اسلامی
و اندیشه‌های امام خمینی (ره).
(………………………………..)



دارای
تعامل
سازنده
و موثر
 با     جهان
بر اساس        
اصول
عزت،
حکمت
و مصلحت.
(………………………………..)



ملاحظه:
 در
تهیه،
تدوین
و تصویب
برنامه‌های توسعه            
و بودجه‌های سالیانه،
این نکته مورد توجه قرار گیرد که




 شاخص‌های کمی کلان آن‌ها
 از قبیل
نرخ سرمایه گذاری،
درآمد سرانه،
تولید ناخالص ملی،
نرخ اشتغال و تورم،
کاهش فاصله‌ی درآمد
میان
دهک های         بالا
و پایین جامعه،



رشد
فرهنگ
و آموزش
و پژوهش
و توانایی‌های
دفاعی
و امنیتی،



 باید
 متناسب با
سیاست‌های توسعه
و اهداف
و الزامات  
 چشم انداز،
تنظیم
و تعیین
 گردد
و این
 سیاست‌ها
و هدف‌ها
به صورت کامل
 مراعات شود.

=====================

چشم انداز جمهوری اسلامی ایران در افق 1404 هجری شمسی

با اتکال به قدرت لایزال الهی

 و در پرتو ایمان و عزم ملی                   و کوشش برنامه ریزی شده و مدبرانه جمعی

 و در مسیر تحقق آرمانها و اصول قانون اساسی،

 در چشم انداز بیست ساله:

ایران کشوری است     توسعه یافته با جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری در سطح منطقه، با هویت اسلامی و انقلابی،

 الهام بخش در جهان اسلام                و با تعامل سازنده و موثر در روابط بین‌الملل.

جامعه ایرانی در افق این چشم انداز چنین ویژگیهایی خواهد داشت:
توسعه یافته، متناسب با مقتضیات فرهنگی، جغرافیایی و تاریخی خود،

 و متکی بر اصول اخلاقی و ارزشهای اسلامی، ملی و انقلابی،

 با تاکید بر مردم سالاری دینی، عدالت اجتماعی، آزادیهای مشروع، حفظ کرامت و حقوق انسانها،

 و بهره مند از امنیت اجتماعی و قضایی.

برخوردار از دانش پیشرفته، توانا در تولید علم و فناوری،

متکی بر سهم برتر منابع انسانی و سرمایه اجتماعی در تولید ملی.

امن، مستقل و مقتدر با سازمان دفاعی مبتنی بر بازدارندگی همه جانبه و پیوستگی مردم و حکومت.
برخوردار از سلامت، رفاه، امنیت غذایی، تامین اجتماعی، فرصتهای برابر، توزیع مناسب درآمد، نهاد مستحکم خانواده، به دور از فقر، فساد، تبعیض و بهره مند از محیط زیست مطلوب.

فعال، مسوولیت پذیر، ایثارگر، مومن، رضایت مند،

 برخوردار از وجدان کاری، انضباط، روحیه‌ تعاون و سازگاری اجتماعی،

 متعهد به انقلاب و نظام اسلامی و شکوفایی ایران و مفتخر به ایرانی بودن.

دست یافته به جایگاه اول اقتصادی، علمی و فناوری

 در سطح منطقه آسیای جنوب غربی (شامل آسیای میانه، قفقاز، خاورمیانه و کشورهای همسایه)

 با تاکید بر جنبش نرم افزاری و تولید علم،

 رشد پرشتاب و مستمر اقتصادی، ارتقاء نسبی سطح درآمد سرانه و رسیدن به اشتغال کامل.

الهام بخش، فعال و موثر در جهان اسلام با تحکیم الگوی مردم سالاری دینی،‌

توسعه کارآمد، جامعه اخلاقی، نواندیشی و پویایی فکر و اجتماعی،

 تاثیرگذار بر همگرایی اسلامی و منطقه‌ای بر اساس تعالیم اسلامی و اندیشه‌های امام خمینی (ره)
دارای تعامل سازنده و موثر با جهان              براساس اصول عزت، حکمت و مصحلت.

ملاحظه:

در تهیه، تدوین و تصویب برنامه‌های توسعه و بودجه‌های سالیانه،

 این نکته مورد توجه قرار گیرد که:

شاخصه‌ای کمی کلان

 آنها از قبیل:

 نرخ سرمایه‌گذاری، درآمد سرانه، تولید ناخالص ملی، نرخ اشتغال و تورم،

 کاهش فاصله درآمد میان دهک‌های بالا و پایین جامعه،

 رشد فرهنگ و آموزش و پژوهش و تواناییهای دفاعی و امنیتی،

 باید متناسب با

 سیاستهای توسعه و اهداف و الزامات چشم انداز،

تنظیم و تعیین گردد

 و این سیاستها و هدفها به صورت کامل مراعات شود.

شایان ذکر است

 این چشم انداز

 مبنای تنظیم سیاستهای کلی چهاربرنامه پنجساله آینده

 خواهد بود

 و افق جهت گیری کلی فعالیتهای کشور را

در ابعاد مختلف در بیست سال آینده مشخص می‌نماید

نعمتی، مستی، ...

نعمتی		نعمتی
نعمتی دارم غنیمت نعمتی است		منزلی دارم به دولت نعمتی است
من به سوی دولتی حق آمدم		گر گزیدم بر حقیقت نعمتی است
منزلی با منزلت منزل بود		پر بها گردد مقامت نعمتی است
منزلت باشد ز خیر المنزلین		منزلت زو شد نصیبت نعمتی است
منزل حق بد غنیمت در جهان		گر که آید آن زرحمت نعمتی است
جای سجده هر کسی خواهی ببین		سجده گم شد بی وساطت نعمتی است
شارعی اندر میان مسجدان		این حسین و ؟آن کربلایت نعمتی است
من به بن بست حسین افتاده ام		در نشاطم وه چه نعمت نعمتی است
چون نشانی از تو دارم می رسم		گر که باشم در صراطت نعمتی است
حرف دل بر شب و روزی گفته ام		عاشقم عاشق به وصلت نعمتی است
دولت من خود تویی آقا حسین		سر دهم درمزارت نعمتی است
آرزوی دارم اندر دل بدان		گر نصیبم شد شهادت نعمتی است
من خجالت می کشم دارم که جان		جان می گردد فدایت نعمتی است
صد هزاران از رسل ذکرت کنند		گر روم راه رسالت نعمتی است
تو نمک از ناشناسانش مگیر		با نمک زو شد غذایت نعمتی است
من که عمری عاشق رویت شدم		گر دهی منزل به کویت نعمتی است
گه خدا گاهی یکی گاهی حسین		گر به حق خوانی کلامت نعمتی است
روز و شب خجلت برم از روی حق		می برد چون صد زنعمت نعمتی است
شکوه ای نی دارم از کون و مکان		گر نمیرم با خجالت نعمتی است
نام زهرا در دلی در منزل است		چون که افتم من به یادت نعمتی است
حامدو عبدالحمیدم بد فدات		گر که راضی گشته قلبت نعمتی است
خسته ام از چندو چون ناکسان		شد کسانت با ولایت نعمتی است
همدمان وهمرهانت گرد همند		زو ترا می و شرابت نعمتی است
صد هزار   *   می سرایم رشته اند		گر روم بی من زراعت نعمتی است
شوخ طبعی کار من هر دم بود		شادی قلبم ز لطفت نعمتی است
گریه می آید به من از کار خود		گر ببخشد هو به رحمت نعمتیاست
نی مقامی نه که علمی فقر ماست		هو کند عالی مقامت نعمتی است
آبرو*  به فرمانت خوش است		راحلی بر این مقامت نعمتی است
می دهندت صد بها خود را مباز		گر خدا داده بهایت نعمتی است
بنده ی حق بوده او از بندگان		این نشسته شد به قبرت نعمتی است
به وصیت لازم الاجرا به آن		چون به حق باشد وصیت نعمتی است
من بترسم از پیام وای من		از خدا آید پیامت نعمتی است
حرف آخر بر زبانم خود گذار		شد که فرقانی کلامت نعمتی است
حامد و عبدی به زهرا گفته ام		گر بگیرند نیک کلامت نعمتی است
نیکحرف و نیک عمل هر روز هوست		مغفرت خود صد برایت نعمتی است

مستی		مستی
بشنو از می چون به مستی می برد		از عدم تا قلب هستی می برد
می قمار جان هستی بوده است		تا رسد بی خود پرستی می برد
گر شوی فارغ زخود می می برد		می اگر زین خود پرستی می برد
می دو حرف از معرفت تا مستی است		قائل یوم الستی می برد
تا که بینی ساغر و باده به عین		می ترا بهر نشستی می برد
تا که نوشی می زیاده بل ز جام		بینمت باده به دستی می برد
بهر محفل در سرا پرده زغیب		تا ببینی ناز شستی می برد
گر رهی یک دم ز خود اهلش شوی		گو به اهلش چون به مستی می برد
مستی ات را گر بشویی از وجود		می  نپرسد خود چه هستی می برد
هرزمن آماده شو می می برد		گه به چهل گاهی به شصتی می برد
گر که با خود می برد نیکش به آن		می برای آنکه هستی می برد
لطف ساغی از ازل می آفرید		در عمل بارش ببستی می برد
گر که ساغی باده و می آورد		چون بلی گوی الستی می برد
گر که خواهی نام آنکه می دهد		او که بر ماشو الستی می برد
مصطفی آن اشرف ازهر سواست		می زحق بر هر چه هستی می برد
باده از حق بر لب غیرش دهد		تا که گیری زین چو دستی می برد
حرف ذوالحمد باده و می داشتن است		دانمی ار بی می تو خستی می برد
مرتضی  تا مهدی اند ساقی به ما		گر ولیت را غبش می می برد
ره به نامه یا به جام کو نه بود		لب به جرعه تا نیستی می برد

خمینی
مست مستم   کو کند با آن   تویی		سر هر می    من بدانم   کان تویی
ثوره ی ما      می ز خم     منان تویی		دین ما    اسلام ما     یک خم بود
راز پیری   در جماران   وان تویی		خم شکسته    نی کناری    می وسط
آن که داند    نقش آن مستان   تویی		خم  می را   کو نهفته    پیش نی
در قدح    کو می   دهد یاران     تویی		من بنامش    می زخم   دیدم برون
رخ نما کرد     جان هر جانان   تویی		تا شناسند    مهدی موعود ما
غایتی   بر هر امامی     هآن تویی		حجتی داریم     امامی منتظر
کو تواند    تا کند آسان    تویی		گر زما پرسند    بگوییم مدح او
رخ نما کن    شمس ما کوران    تویی		تا ببینند مرد و زن    حق را    به دل
من  که تغیر می کنم     جاودان تویی		گه سخن با تو بگفتم     گه به غیر
خود حجایی    در همه ارکان تویی		مثنوی ها    مثنوی را     خوانده ام
می ز خم آمد و نی در جام او		نی بزن تو    نی بگو    در نام او
او خمینی    عشق آن پیران  تویی		او که ذوالحمد    بد مریدش     آن امام

بگویم یا که نه

درد خود را با که گویم ؟ من بگویم ! یا که نه؟  هر چه میدانم ز آن یارم نگویم ؟ یا که نه !

هرچه دانستم زآن موی کمان ازپیر خود            درجوابت گرتوخواهی من بگویم ؟ یا که نه !

در سرا پرده چه داند کس ز هرغیب و نهان        رخصتی خواهم زآن پیرم که گویم یا که نه !

لفظ و معنی در دلت گر میشود از هم جدا       من چه گویم زو ؟  کلامش را بگویم ؟ یا که نه !

حکمتی را یک زمان از یک حکیم آموخته ام          علم من جهلی بود ! جانا بگویم ؟ یا که نه !

آنچه دانای بدآنم من ز آن جان عزیز                   در عذابی بهر آنم تا بگویم ؟ یا که نه !

هرچه رازی در جهان است آن نمایانم بود         پس بگوخود از درونم تا بگویم ؟ یا که نه !

نور یارم بهر من از هر چراغی بهتر است        بی تلولو شمع من بوده ! بگویم ؟ یا که نه !

حرف یارم بهرذوالحمد  از عسل خوشتر بود       من به هر محفل ز آن یارم بگویم یا که نه

 

                               بگویم

 درد خود را با که گویم ؟ من بگویم ! یا که نه؟

هر چه میدانم ز آن یارم نگویم !  ؟ یا که نه !

هرچه دانستم ز آن موی کمان از پیر خود

در جوابت گر تو خواهی من بگویم ؟ یا که نه !

در سرا پرده چه داند کس ز هرغیب و نهان

رخصتی خواهم ز آن پیرم که گویم ! یا که نه !

لفظ و معنی در دلت گر میشود از هم جدا

من چه گویم زو ؟  کلامش را بگویم ؟ یا که نه !

حکمتی را یک شبی از عارفی آموخته ام

علم من جهلی بود ! جانا بگویم ؟ یا که نه !

آنچه دانای بدآنم من ز آن جان عزیز

در عذابی بهر آنم تا بگویم ؟ یا که نه !

هر چه رازی در جهان است آن نمایانم بود

پس بگو خود از درونم تا بگویم ؟ یا که نه !

نور یارم بهر من از هر چراغی بهتر است

بی تلولو شمع من بوده ست ! بگویم ؟ یا که نه !

حرف یارش بهر ذوالحمد از عسل خوشتر بود

من به هر محفل ز آن یارم بگویم یا که نه

 ===============================

نعمتی
نعمتی دارم غنیمت نعمتی است	منزلی دارم به دولت نعمتی است
من به سوی دولتی حق آمدم	گر گزیدم بر حقیقت نعمتی است
منزلی با منزلت منزل بود	پر بها گردد مقامت نعمتی است
منزلت باشد ز خیر المنزلین	منزلت زو شد نصیبت نعمتی است
منزل حق بد غنیمت در جهان	گر که آید آن ز رحمت نعمتی است
جای سجده هر کجا خواهی ببین	سجده گر شد بی وساطت نعمتی است
شارعی اندر میان مسجدان	این حسین، آن کربلا هست نعمتی است
من به بن بست حسین افتاده ام	در نشاطم با وساطت نعمتی است
چون نشانی از تو دارم می رسم	گر که باشم در صراطت نعمتی است
حرف دل هر شب و روزی گفته ام	عاشقم، عاشق به وصلت، نعمتی است
دولت من خود تویی آقا حسین	سر دهم، من سر به راهت، نعمتی است
آرزویی در دلم مانده بدان	گر نصیبم شد شهادت نعمتی است
من خجالت می کشم دارم که جان	جان اگر گردد فدایت نعمتی است
صد هزاران از رسل ذکرت کنند	گر روم راه رسالت نعمتی است
تو نمک از ناشناسانش مگیر	از حسین آمد غذایت نعمتی است
من که عمری عاشق رویت شدم	گر دهی منزل به کویت نعمتی است
گه خدا، گاهی حسین خوانی کسی	گر به حق باشد کلامت نعمتی است
نعمتی - ادامه
روز و شب خجلت برم از روی حق	می برد چون صد ز نقمت نعمتی است
شکوه ای نی من ندارم از کسی	گر نمیرم با خجالت نعمتی است
نام زهرا در دلم در منزل است	چون که افتم من به یادت نعمتی است
حامد و عبدالحمیدم بد فدات	گر که راضی گشته قلبت نعمتی است
خسته ام از چین و چون ناکسان	شد کسانت با ولایت نعمتی است
همدمان و همرهان گرد همند	بد حسین نام و مرامت نعمتی است
صد هزار  شعری سرایم خس نشد	گر روم راه شهادت نعمتی است
شوخ طبعی کار من هر دم بود	شادی قلبم ز لطفت نعمتی است
گریه می آید به من از کار خود	گر ببخشد هو به رحمت نعمتی است
نی مقامی، نه که علمی، نی که مال	هو کند عالی مقامت نعمتی است
آبرویم آب چشمم  بایدم	راحلی بر این مقامت نعمتی است
می دهندت صد بها خود را مباز	گر خدا داده بهایت نعمتی است
بنده ی حق بوده او از بندگان	این نبشته شد به قبرت نعمتی است
بد وصیت لازم الاجرا بدان	چون به حق باشد وصیت نعمتی است
من بترسم از پیام دادن به کس	از خدا آید پیامت نعمتی است
حرف آخر بر زبانم خود گذار	شد که فرقانی کلامت نعمتی است
حامد و عبده و هم همسر بدانند	گر بگیرند نیک کلامت نعمتی است
گر که ذوالحمد او شود نیک عاقبت	هم که غفران آید برایت نعمتی است

 

نور	نور
نور ایمان ور بتابد از خداست	درشبی تاریک و تنها نوری مد نی ست
گر بخواهد او را خود رهنما ست	من چه هستم تا یی ایمان روم
گر بسوی هر چه کردی آن بجاست	می نخوردی مست نکردی وای تو
آنچه نیست و آنچه هست و یا کجاست	تانسوزی تو نبینی در جهان
حرف حق از اولیا باشد رواست	شعر من گویای حق هرگز مباد
جمله از معصوم بگیر چون طلاست	شعر من چون قلع و مس باشد عزیز
وزنه هرکس با کمی آب چو سقاست	آب زمزم از لبانت و چشمان
صالحی گر گشته ایم راز بقاست	نی برای گفتنی ها بوده ایم
کار من گردد تمام و او رضاست	آرزوی درد دلم جا مانده است